Sampung Kilometrong Karanasan

10K: “Unang limang kilometro para kay Papa God at ang huling limang kilometro para sa bayan.”

Naging madali naman para sa akin ang unang limang kilometro, sa katunayan - kung hindi nagkakamali ang relos na suot ko, natakbo ko ang unang limang kilometro sa loob ng tatlumpu’t dalawang minuto. Habang tumatagal, ang mga sumusunod na kilometro ay naging isang napakabigat na pagtakbo, unti unti akong bumabagal at humihina. Kaya madalas na lang akong maglakad, kumuha ng larawan at pagmasdan ang samu’t saring suot ng mga tumatakbo. Ganunpaman, dahil para nga ito sa aking ipinaglalaban at sa aking lupang hinirang, patuloy ko pa ring sinubukang tumakbo at habulin ang bawat hiningang nawawala sa sistema ko. Mahirap at nakakapagod.

Natapos ko ang pagtakbo sa loob ng isang oras at tatlumpu’t pitong minuto. Labing pitong minutong huli sa ninanais ko. Ganunpaman, ang buong pagtakbo ay isang napakalaking tagumpay para sa akin. Sa huli isang masarap na almusal at isang naghihintay na kaibigan ang aking naging tropeyo!

Hindi ito ang huling pagtakbo ko, marami pang susunod dahil marami pa akong gustong alayan ng mga takbo ko. Malusog para sa puso at masarap sa pakiramdam ang mga karanasang ito.

“Hindi pala biro tumakbo, noh!” sabi ng mga babaeng nasa likuran ko habang tumatakbo. Tama po kayo, at hindi rin biro ang magsulat ng kwento habang nananakit ang halos pitumpu’t porsyentong bahagi ng katawan mo.


p.s. aksidente lang ang pagkasali ko dito. Salamat kay Mayang ligaw sa pag-imbeta sa akin ♥  Nasa ibaba ang resulta ng aming pagtakbo. :) 

5K: Para sa malusog na puso. 

10K: Para kay Papa God at sa bansa.