Binibini

Binibining-alam-mo-na-kung-sino-ka,

Mapayapang araw!

Kung tatanungin mo ako kung kamusta ako, wala pa siguro akong matinong isasagot diyan. Hindi sapat ang ‘okay lang’ o ‘sakto lang’ na sagot. Marami pa kasi akong kailangang patunayan sa buhay, kailangang maunawaan at matutunan. Pero noong dumating kang muli sa buhay ko nabigyan ulit ako ng ilang dosenang lakas ng loob na lumaban, umasa at tumayo para titigan ng harap-harapan ang mukha ng aking pangarap.

Sa kanta ko madalas nakikita ang sarili ko. Bawat kanta sumisimbolo sa iba’t ibang eksena; isang batang lalaking naglalaro sa ilalim ng ulan, binatang tumatakbo’t hinahabol ang papalayong sasakyan at isang nilalang na muling umiibig at umaasang hindi na masasaktan.  Muli na namang lumawak ang espasyo sa aking isipan at imahinasyon habang pinakikinggan ang iba’t ibang saliw ng musika. Balang araw masasayaw din kita sa ilalim ng napakagandang himig, balang araw.

Madalas ko naiisip kong ako nga ba ang kaluluwang hinubog para sa’yo, pero ayaw ko magsalita ng tapos, kaya hangga’t maaari aangkinin ko ang segundo, minuto, oras at mga araw para sabihin sa langit na sana ito na at ito na rin ang huli.

Minsan at madalas ko ng nakikita ang sarili kong nakatingala at nagpapasalamat.

Wala na akong hihilingin pang iba sa Kanya bukod sa pagnanais kong pareho tayong bigyan ng rason araw-araw na mahalin ang isa’t-isa. Hindi ko na kailangang sabihin na mahal kita, oooh pakshet! nasabi ko na. 

Oh ayan maligayang araw ng mga puso.

Dito lang para sa’yo,

Ako.