Kaya Mo Magbilang?

ISA. Sa lugar na iba iba ang kulay, may dalang pagkain ang ilan, marmol ang lamesa, samu’t sari ang mukha at libre ang walang hanggang kwentuhan.

Isang oras na paghikayat sa sarili. Tatlong minutong pagtakbo ng pambansang sasakyan, limang minutong paglalakad, sampung segundong pagtawid sa lugar na pinupuntahan ng mga taong may kanya kanyang kailangan.

Utak na walang hanggan ang pasensya. Puso na hindi pa rin pagod dahil sa matibay na resistensya. Matang kung saan saan napupunta.  Daliri na patuloy sa pagtipa ng diwa’t letra.

Sa lugar na iba iba ang kulay, may dalang pagkain ang ilan, marmol ang lamesa, samu’t sari ang mukha at libre ang walang hanggang kwentuhan. Doon mo siya makikitang nag-iisa.

DALAWA. Wari’y salitang kinakanta ng lahat, salitang hinahanap hanap ng marami. Salitang nakamamatay at salitang nagbibigay-buhay. Salitang walang ibang kahulugan at salitang nag-iisa na para sa natatanging dalawa.

Walang humpay na sisihan sa mundong sana’y silang dalawa lang. Puso na inaasahang sa kanya lang ilalaan. Relasyong hahantong sa iyakan dahil sa kahinaan ng dalawa.

Utak daw ang dapat umiral. Puso na lubos ang kasiyahan at hinagpis dahil sa salitang sinasabing makapangyarihan. Matang tanaw ang kaluluwa’t kagandahan. Daliri na patuloy sa pagtipa ng diwa’t letra.

Wari’y salitang kinakanta ng lahat, salitang hinahanap hanap ng marami. Salitang nakamamatay at salitang nagbibigay-buhay. Salitang walang ibang kahulugan at salitang nag-iisa na para sa natatanging dalawa. Salitang marahil paborito na niyang gamitin.

TATLO. At narito na naman ang tagpo na lagi nang inaabangan. Hindi telenobela o komedya; totoong programa na sarili ang bida. Programa na lahat may kanya kanyang oras at tintayang manonood na huhusga.

Tinatanong kung napapagod na raw sa kakahanap ng mas magandang opurtunidad sa kalsada. Sagot niya’y ordinaryo at hinayaang humalo sa hanging dala ng lugar na may maraming opurtunista at sinasabing pag-asa. Kalokohan na lang ang sumuko at mawalan ng hininga dagdag pa niya.

Utak na karaniwang armas. Puso na patuloy sa paghagod at pagtibok dahil sa tatlong karanasan baon baon sa papel. Daliri na patuloy sa pagtipa ng diwa’t letra.

At narito na naman ang tagpo na lagi nang inaabangan. Hindi telenobela o komedya; totoong programa na sarili ang bida. Programa na lahat may kanya kanyang oras at tintayang manonood na huhusga. Isa, dalawa, tatlo at narito na naman siya.