Weirdest of The Weirds

I started the day, which ironically the last day of the year, with simple and sweet prayer.  A normal people would tend to pray in silence but on the other hand, an inventive person will tell his prayer in a ballsy-bloggie way.

So my short prayer goes like this;

Hey Dear Lord!

I actually don’t know how to start this stuff up. So forgive me if I’m violating the formal way of writing a prayer.

Remember me, your messy-mushy twenty-one year old son who’s still longing for a cool tie and a pair of running shoes? I’m still here.

Remember the night, when I asked you to give me dozen of French fries? Hell thanks, because you gave me a lemon. First, I thought you are just pulling my leg out of my own sanity, but perhaps I believe you just want me to create lemonade out of your heavenly-citrus gift.

Remember the hot afternoon, when you called me to go in a place where you think I can find luck and never-ending prospects? That time actually I wore red long sleeves with fancy tie just to found out that I’m stuck at the children’s party not on corporate agenda at all. So, all I could do is to pretend a clown minus the bubbly costume. You gave me no choice and you obviously gave me a chance to play and laugh with young souls. Funny, eh?

I’m always up for your series of twists and turns, rains and sun-shines, black and white. Because after all, I believe you’re the craziest of the crazies. Now, let me ask you this, what’s with these weirdest of the weird sets of surprises?

Don’t give me answers. Just stay with me no matter what. Yes? Pinky promise?

On a serious end, I’m oddly happy and blessed to have you along my 2010 trip. Thanks for a messy and cloggy year in general - days of doubts, fears and uncertainties.

Remember me, your messy-mushy twenty-one year old son who’s still longing for a cool tie and a pair of running shoes. I’m still here, waiting for myself to embrace the weirdest of the weird sets of surprises.  

Love lots!

Pilosopong Komikero

Times Like This

Christmas Buttered Chicken Adobo

Christmas Eve

Never thought of spending a whole Christmas Eve at her special place.

Seeing her satisfied by my child’s play manner makes me even more complacent and extra-ordinary.

Sharing time, stories and kisses.

Things I should’ve discovered earlier.
Unleashing my home-made chef skill is such a success. Haha! 

Lesson learned. Lesson earned.

No matter how much effort you’ve made, the world will just give you a lemon.

You have two options - to make sour about it or make a lemonade.

The year is about to end. Arguably, I’m kind of excited about it and be able to use my brand new pair of shoes.

Hell who knows what will going to happen.

I would always choose to continue running with my heart and flashing those smile against an army of conundrum.

The Marching day.

On the 9^th I’m planning to do a staggering event out of my own nothingness and hallow sources.

Payback time and giving is a must.

I’ll be banking on my peers and their genuine contributes.

Big hopes and fighting fist for this day.

Hey December, thanks for summing that up. Thanks really.

The Ukulele Boy

God knows how much I admire and love kids. I was actually kind of fixated with children toys and stuff just to pretend that I still belong to their age array, but hey it’s Christmas anyway.

This video I saw in Youtube is simply adorable. A kid playing ukulele side-by-side with his very audible but not-so accurate lyrics while projecting a kusutin-mo-lang-mukha-mo-may-appeal-ka-na look. It really gives him total knockout cute points.

In one, two, three go.

Okay, I envy you for three things. First because you’re a kid; second you’re a musical prodigy in the making and lastly you’re not familiar with the I’m Yours lyrics. 

Towards Nightfall

So, thank you for the night.

It was as if my last night embracing your tune.

Withstanding all these non-negotiable dilemmas for this year.

So, thanks for summing it up in just one night.

It was as if you were mine, vice versa.

I dear you still.

Call me yours, swear I’ll be.

Ang Hiwaga

Gagawa’t gagawa ang pag-ibig ng paraan para mapagtagpo ang tunay na nagmamahalan. Kahit na imposible ang tingin ng karamihan.

Apricot - Ben Briand







Bottle - Kirsten Lepore




Salamat sa pag-ibig 
at sa hiwaga nitong dulot. 

Isang Tanghali at Isang Nunal

May kwento ako na maaaring naging kwento din ninyo. (Kung hindi man ito ang mainam na pambungad na pangungusap marahil ito na ang mas malapit sa munti kong kwento.)

Nabigyan ako ng isang pagkakataon na samahanan ang pangalawang direktor ng kinabibilangan kong maliit na produksyong pangtelebisyon. Tanghali at mainit ng sinundan namin (pangalawang director, utility at ako) ang isa sa kontrobersyal na tao (sa mga panahaon ngayon) sa New Bilibid Prison sa Muntinlupa. Mainit ang balita ngayon kaya samu’t saring grupo ng mamamahayag ang nakaparada sa loob at labas ng sinasabing bilangguan ng mga matitigas.

Nagpaiwan ako sa labas dahil sa tatlong rason; una dahil pinili kong magbantay ng gamit namin (wala kasi kaming dalang sasakyan); pangalawa medyo tinatamad akong sundan ang direktor dahil mataas pa ang sikat ng araw at huli dahil wala akong Media ID o na pagkakakilanlan bilang isang mamamahayag. Nakakagulat lang dahil nagawa nilang makapasok kahit sa harapan lang ng nasabing gusali

Sa isang tabi sa may bandang kanan sa harap ng nasabing piitan makikita ang iba’t ibang sasakyan ng media, mga naghahanda para sa live coverage at ibang nakiki-usyusong gaya ko.

Pinili kong tumabi sa ‘kinabibilangan’ kong istasyon. Malamang.

Inagaw ang atensyon ko ng isang maliit na monitor ng TV, dahil sa ekslusibo nitong kuha sa paglaya ng isang suspek na matagal na nakulong sa kilalang kaso ng paghalay at pagpatay. Kilala ang pamilyang nasangkot kaya ganito na lang ang atensyon na ibinubuhos nitong mga mamamahayag.

Sa bandang likuran napapansin ko ang isang ‘di gaano katangkarang gwardiya na panay ang tingin sa akin. May kaliitan ang mata at may itim na nunal sa kaliwang pisngi ng ilong. Hindi ko pinansin dahil tutok pa rin ang interesadong mata ko sa bagong nangyayari.

Yakap yakap ng tuwang tuwa’t emosyonal na ina ang bagong layang anak. Ganito na lang ang emosyon dahil sa loob ng halos labing limang taon ay makakalaya na ang anak mula sa kontrobersyal nitong kinasangkutan. Magandang pamasko, ika nga.

Nang muling mawala ang atensyon ko sa monitor, napansin kong panay pa rin ang pagsulyap sa akin ng gwardyang may kaliitan ang mata at may itim na nunal sa kaliwang pisngi ng ilong. Ginantihan ko ng mabilis na tingin at sabay balik-tutok sa telebisyon. Mula sa gild ng aking paningin nakikita kong tinitingnan niya ako mula paa hanggang ulo na akala mo’y isang mamahaling estatwa. Bahagyang nilisan ko ang lugar na tinumpukan ng mga nakikibalita upang tingnan sa ‘di kalayuan ang ginagawa ng bagitong direktor. Nang masiguro ko ang kanyang kalagayan, agad akong bumalik sa dating lugar.

Pansamantalang lumayo ang pwesto ko sa una kong pwesto, dahil bahagya ring nadagdagan ang mga nakikinood.

Pinilit ko pa rin ang sarili ko na pakinggan ang mga salita ng tumatangis na ama ng mga naging biktima ng sinasabing kontrobersyal na krimen. Nang halos matapos na ang hiwalay at maikling press conference ng nasabing ama at grupo ng mga abogado, boses naman ng gwardyang may kaliitan ang mata at may itim na nunal sa kaliwang pisngi ng ilong ang aking narinig.

Sino ka? Ano ginagawa mo dito?

Ahh ako po? Taga ANC – Storyline po ako.

Taga ANC ka?

ANC – Storyline po, opo.

Pakita nga ID mo.

Intern po ako, wala po kaming ID.

Huh? Paano ka nakakapasok ng ABS CBN?

Eh ‘di visitor’s ID po. (Nakalimutan kong sabihin na wala sa ABS CBN compound ang opisina namin)

Wala kang ID?

Opo.

Imposible. (pabulong)

Oo nga po.

Kanino ka under?

Kay P. E--- (kumpletong pangalan) po.

Kanino?

Kay P. E--- po.

(natahimik ng bahagya, hindi niya siguro kilala o pilit niyang inaalala ang nabanggit na pangalan)

Bakit po?

Wala lang, nagtatanong lang. (may kaunting asar sa mukha)

Ah okay po, intimidating po kasi kayo magtanong.

Aminado ako na masyado akong nagulat sa mga tanong niya. Hindi ko naman inaakalang sa lahat ng taong pwede niyang tanungan ako ang mukhang pinagdududahan niya sa bagay na siya lang ang nakakaalam kung bakit.

Nakakaasar na nakakatawa ang tagpong kasama ang gwardiyang may kaliitan ang mata at may itim na nunal sa kaliwang pisngi ng ilong.

Ganito lang naman yun. Kung hindi ka nagmula sa isang promenenteng pamilya hindi ka mapapansin. Kung hindi ka mayaman malamang wala kang karapatan at hustisya. Kung nakabihis at pormang estudyante ka malamang pagdududahan ka ng isang gwardiyang may kaliitan ang mata at may itim na nunal sa kaliwang pisngi ng ilong. Kaya sa bawat oras at sitwasyon na gaya nito ang mainam daw na sagot ay ang pagkakakilanlan - pusang kinalbo, wala ako noon.

Pasensya manong gwardiyang may kaliitan ang mata at may itim na nunal sa kaliwang pisngi ng ilong. Pasensya kung wala akong pagkakakilanlan gaya mo. Hayaan mo balang araw may mapapakita na ako sa’yo at sa mga gaya mong hindi kinikilala ang simpleng katotohanan mula sa hindi kilalang tao.

(Dumaan ang isang kilalang mamamahayag.)

Serrr, musta?

Saan dito ang malapit na CR?

Serr, doon sa dulo kaso may amoy ‘ho ng unti.

Oh sige, salamat ahh.

Sige serr.

Pasensya manong gwardiyang may kaliitan ang mata at may itim na nunal sa kaliwang pisngi ng ilong dahil hindi ako gaya niya.

Sinulat ko ito para lang kahit papaano magkaroon ng kaunting katarungan kahit isang araw lang sa aking munting espasyo. Sinulat ko ito para sa’yo. Bilang aking pahayag ng paumanhin itataas ko ang gitnang daliri ko para sa’yo at sa mga gaya mo.

Bida ang Saya!

Masaya ang araw na ito.

At habang natatapos ang araw, muli kong binalikan kung ano nga ba ang pinaka-unang pangarap ko sa buhay.

Tadaaan! Pangarap kong makapagtrabaho sa Jolibee at makita si Jolibee araw-araw, minu-minuto.

Naalala ko din ang isang kaibigan na sobrang kinikilig kapag nakikita ang nakakatuwang mascot na ito. Kaarawan ng tatay niya ngayon at ng isang naging espesyal niyang kaibigan. Wala lang, ganito tayo ngayon – bida ang saya!

Isang Mundo't Kalahati.

Isang araw.

Bata: May nasira akong isang espesyal na bagay.

Matanda: Malaki ba ang sira?

Bata: Ano pagkakaiba ng malaking sira sa maliit na sira?

Matanda: Mas madaling ayusin ang may maliit na sira kumpara sa may malaking sira.

Bata: Wala pa ring pagkakaiba, sira pa rin sila pareho.

Pinakita ang sira ng basag-basag na pigurin.

Matanda: Maliliit ang sira nito, mahirap ayusin.

Bata: Akala ko ba, madaling ayusin ang maliliit na sira?

Matanda: Maliit nga na sira ngunit sobrang madami.

Bata: Maliliit pa rin.

Makulit na mas naging makulit.

Matanda: Mahirap gawing papel ang isang garapon ng abo.

Bata: Bakit?

Matanda: Dahil imposible.

Bata: Bakit?

Matanda: Dahil kahit sinong lapitan mo, hindi na maibabalik ang dati niyang ayos.

Bata: Bakit?

Matanda: Dahil walang pag-asa, sirang sira na.

Bata: Bakit?

Matanda: Wala na tayong magagawa kundi tanggapin na sira at wala na itong silbi.

Bata: Bakit?

Matanda: Hindi mo pa rin talaga ako titigilan sa mga ‘bakit’ mo noh?

Bata: Bakit hindi?

Naging seryoso ang makulit.

Bata: Kaya ba pinipili mong pasanin ako buong buhay mo?

Matanda: Ano naman kinalaman noon?

Bata: Dahil alam mong wala ng pag-asa, imposible ng maayos pa.

Matanda: Iba ka naman sa bagay na ipinapaayos mo.

Bata: Ngunit pareho pa rin kaming may sira, malaki man o maliit di ba?

Biglang tahimik, na mas naging tahimik.

Bata: Tulungan mo ulit akong maglakad.

Matanda: Imposible.

Bata: Kung tutulungan mo akong maglakad, tutulungan din kita.

Matanda: Tutulungan mo ako saan? Nakakalakad naman ako.

Bata: Hindi, tutulungan kitang maniwala.

Limang taon ng hindi nakakalakad ang makulit na si Bata dahil sa nakaraang pagsabog sa Timog. Tanging ang kaibigan nitong si Matanda ang pumapasan dito kapag gusto nitong maglakad at mamasyal. 

Isang Linggo’t Isang Araw

Plano ko sanang tumakbo ngayong araw, kaso mukhang masama talaga pakiramdam ko. Maya maya na lang nakita ko sarili kong nakaupo sa tabi ng hanay ng mga pipi’t bingi.

Napakatahamik (malamang!), tanging tawanan lang nila ang rumerehistro sa tenga ko.

Nahihiwagahan talaga ako sa paraan kung paano sila nakikipag-usap gamit ang iba’t ibang kumpas ng kanilang mga kamay. Naisip ko lang na napakaswerte nila dahil hindi nila masyado naririnig ang nakaka-asar na ingay na dulot ng mundo.

Naisip ko tuloy kung maswerte din ba ako gaya nila? Naalala ko tuloy ang mga nagdaang mga araw, wala lang.

Linggo: “Magiging maganda ang araw na ito, kahit na ang aga ng simula nito. Patungo na sa paliparan para sunduin ang mataba.”

Lunes: “Ayaw kong matulog, kung maaari gusto ko makita ang oras na gumagalaw kasama kayo… kahit na mahimbing na kayong natutulog.”

Martes: “Malungkot pero susubukan kong simulan ang lahat. Magsusulat at muling maglalakad.”

Miyerkules: “Ang sarap pakinggan ng Iyong salita. Salamat sa pagkakataong marinig Kang muli. Magiging masaya ako dahil buhay pa ako.”

Huwebes: “Napakaordinaryong araw lang nito. Naglakad lang ako hanggang marinig kong muli ang mahihiwaga Niyang salita.”

Biyernes: “Nakikipaglaro lang ako muli sa bagay na gustong gusto kong gawin. Malungkot dahil hindi ito ang para sa akin.”

Sabado: “Can you describe yourself? -- Nakakatuwang tanong mula sa isang kaibigan. Araw na tinapos ng napakaganda’t napakahiwagang musika at melodiya.”

Linggo: “Masama pakiramdam ko pero sige, patuloy lang… hanggang matapos ang taon”

Oo nga, maswerte nga siguro ako.   

Dahil Buhay Pa Ako

“When you are no longer waiting and hoping you are dead.” – Rev. Fr. Jason Laguerta

Nagkataon na nagsawa ako sa Facebook at sinubukang lakarin ang EDSA Shrine, isa sa pinaka-paborito kong simbahan dito sa Maynila. At nagkataon pang advent recollection ang kabuuan ng oras. Tahimik akong umupo at nakinig, ang tema ay tungkol sa paghihintay at pag-asa sa kabila ng mga hindi kanais-nais na karanasan at sitwasyon.

Waiting is something not future-oriented, it is in fact present-oriented. Waiting is a gift from God.

Ibig sabihin, ang paghihintay ay hindi dapat nababatay sa kung ano ang mangyayari sa mga susunod na araw, buwan o taon. Sa halip ang buong paghihintay ay dapat nakadikit sa kung ano ang nararamdaman mo ngayon at pagiging pamilyar sa maaaring mangyari sa hinaharap. Ibig sabihin ulit, kapag daw naging pamilyar ka na sa posibleng mangyari sa hinaharap ay unti unting mawawala ang takot at pag-aalinlangan na siya namang mapapalitan ng bagong pag-asa at tibay ng loob.

Noong una, tumaas ang kilay ko sa sinabi niyang ito, marahil hindi ko agad naintindihan ang ideya ng masiyahing pari. Hanggang sa kinuwento niya ang tungkol sa kanyang ina na namatay sa sakit ilang buwan lang ang nakakalipas. Humiling siya ng milagro at biyaya sa Diyos, noong una akala niya talagang pinagaling na ng Diyos ang kanyang ina dahil matapos ang ilang ‘ritual interventions’ bigla na lang daw sumigla ito. Ngunit makalipas ang tatlong linggo, binawian na rin ito ng buhay.

Hindi naman pala gumaling ang nanay ko.

Hiniling niyang gumaling ito ngunit nagkamali siya ng inaasahan. Hanggang sa ibinahagi sa kanya ni Fr. Suarez - kilalang healing priest, na isa rin sa mga tumulong sa kanya, ang tungkol sa pagpapagaling.

There are two types of healing. One, you are healed when you no longer feel the pain and second when you are healed entirely with peace.

Ngayon, malinaw na ang lahat. Susubukan kong aralin ang sinasabi kong ‘art of waiting’ nang sa gayon, hindi man mawala eh mabawasan man lang ang bumabalot na kalungkutan sa buo kong sistema. Salamat sa napakagandang salita, sa napakagandang karanasan at sa napakagandang oras na iyong ibinahagi. Isa ito sa pinakapaborito kong miyerkules ng taon.

Hope is the thing with feathers
That perches in the soul,

And sings the tune without the words,

And never stops at all,
                          -Emily Dickinson

Malapit Na

Bilang na ang araw ng taong 2010. Nangangahulugang nasisilip at nasisipat na natin ang bagong taon na paparating.

Totoo ang sinabi ng ibon na wala namang pagbabago kung magpapalit man ng taon. Isa lamang itong panibagong numero sa mga nakasabit nating kalendaryo. Totoo rin naman nung sinabi niyang maaari ka namang magsimula kahit kailan mo naisin, na hindi mo hinhintay na magpalitan ang buwan at taon.

Ngunit sa kabila ng katotohanang ito, ganito naman ang paliwanag ko:

Sa unang araw na isinilang tayo ng ating mga ina mula sa kanilang sinapupunan biniyayaan tayo ng mundo ng natatanging araw para simulan ang pakikipag-kamay sa ating kinabukasan. Ito ang araw na sisimulan natin ang lahat, mula sa paghinga hanggang sa pinakahuli nating paghiram ng hininga. Ang unang araw ng taon o yung unang numero sa kalendaryo ay tila isang malakas na putok ng baril na nagsasabing umpisa na ng karera na itinakda ng tadhana at kinikilala ng nakararami. Naniniwala akong mas madadagdagan ang kompyansa ko sa sarili na tumakbo kasabay ang prinsipyo at pangarap ko kung alam kong nag-uumpisa ang panibagong taon. Sa unang araw lang nito ko mararamdaman na bago ang palaruan, na bago ang pahinang pagsusulatan at bago ang lahat – walang pagbabasehan, walang pagdududahan.

Sisimulan ko ang lahat sa paraang alam kong nararapat. Sisimulan ko ang lahat gamit ang tamang balanse ng puso at karunungan.  

Tanging hinihintay ko na lang ay ang pagputok ng baril na hawak ni kapalaran. Tatakbo pa ako.

--

P.S. Nawa’y sa pagbukas ng bagong taon, matutunan mo na ring lumipad ng paunti-unti sa piling ng iyong bagong langit.  

Dahil Sa'yo

Marami ang naghahangad ng perpektong pag-ibig na tatagal ng panghabang-buhay. Ngunit, gaano ka kahandang talikuran ang nakasanayang pag-ibig para sa katuparan ng pangarap ng iyong minamahal?

Mahigit ilang minuto na lang ang hinihintay bago ang malaking araw para kay Greg. Ikakasal na ito sa kanyang tunay na minamahal. Sa maliit na kwarto kausap ng binata ang kanyang matalik na kaibigang si Philip, na kanya ring bestman. Ikinukwento nito ang ilang importanteng bagay na natutunan niya sa larangan ng pag-ibig.

Si Greg isang binatang nahanap ang sarili mula sa makabuluhang nakaraan at natatanging relasyon. Malayo siya sa piling ng kanyang ina na nagtatrabaho sa ibang bansa, hiwalay na ito sa kanyang ama na may iba na ring pamilya. Tanging ang nakakatandang kapatid na lang nitong si Julio, isang guro sa isang kilalang kolehiyo, ang kasama nito sa bansa. Si Julio madalas ang nagiging hingahan ni Greg kapag ito’y may seryosong problema. Sa parehong kolehiyo rin nag-aaral si Greg na halos limang taon na rin ang tinagal. Sikat ang binata sa unibersidad, hindi lang dahil sa matipunong dating nito sa mga kolehiyala kundi pati na rin sa husay nito sa pagtakbo. Madalas kasi itong isali ng paaralan sa iba’t-ibang paligsahan.

Si Karina, isang probinsyanang mag-isang tumulak ng Maynila upang hanapin ang oportunidad at pag-asa na para sa kanya. Masipag at determinado ang dalaga na maabot ang kanyang mga pangarap sa buhay. Hindi niya bibiguin ang pamilya na sa kanya’y laging nakasuporta. Pumasok siya bilang isang assistant event coordinator sa isang events management agency. Hilig nito ang pagkuha ng larawan ng mga iba’t-ibang bagay at mukha. Para sa simpleng dalaga, ang buhay ay isang pinagdugtung-dugtong na mga larawan na may iba’t-ibang emosyong dala na patungo sa iisang landas - ang tunay na kaligayahan.

Abala ang kompanyang pinapasukan ni Karina, nalalapit na kasi ang isang International Marathon na kanilang ekslusibong i-oorganisa sa susunod na linggo. Bukod sa pag-aasikaso ng mga reservations, naatasan din si Karina na kumuha ng mga larawan na posibleng ipakita sa ilang kilalang websites. Katulong niya dito ang kanyang kaibigan at katrabahong si Nancy. 

Sa isang insidente sa mismong marathon, habang kinukunan ni Karina ang napakagandang anggulo, aksidenteng nasagi ng isang tumatakbo ang lente ng kanyang kamera. Saglit na naasar ang dalaga sa tila kapreskuhan ng binatang sumira ng kanya sanang perpektong larawan. Patuloy pa rin ang pagkuha ni Karina ng iba’t-ibang larawan habang nakapwesto sa isang gilid. Natuwa ito ng nakunan niya ang matandang mag-asawa na sabay na tumatakbo habang magkahawak-kamay. Perpekto na sana ang larawan para sa kanya, ngunit ang preskong binata na siya ring nakasagi ng kanyang kamera ay nakapwesto sa likod nito. Matagumpay ang nasabing marathon. Habang inililigpit na ng grupo nila Karina at Nancy ang kani-kanilang mga gamit, lumapit si Greg upang humingi ng paumanhin kay Karina. Sa una’y medyo hindi pa kumikibo ang nakaismid na dalaga ngunit dahil sa natural na karisma ng binata maya-maya na lang ay nakita nila ang kanilang sarili na nagtatawanan sa isa’t-isa. Panandaliang nag-usap ang dalawa at nagkakilanlan.

Kilalang lapitin ng mga kababaihan itong si Greg. Hindi na rin mabilang ang naging relasyon nito sa iba’t-ibang dalaga na pawang lahat ay puro laro lamang. Sa kabila ng ganitong mga birong relasyon, malinaw pa rin sa binata ang hangarin nitong magkaroon ng normal at buong pamilya balang araw. Sa kabilang banda ang dalagang si Karina ay nakaranas na rin ng pait na dulot ng pakikipagrelasyon, ganunpaman patuloy pa rin itong umaasa na makikita niya balang araw ang isang nilalang na kukumpleto sa kanyang buhay. 

Mahilig si Karina pumunta sa isang pampublikong parke pagkatapos ng oras nito sa opisina. Dala dala ang kanyang kamera, sinusubukan niyang bumuo ng iba’t-ibang tema ng larawan base sa mga nakikitang emosyon at pigura. Nagkataon naman na napadaan si Greg sa parke matapos tumakbo sa isang malapit na track and field. Nagkasalubong ang kanilang mga mata na tila nananabik sa presensya ng bawat isa. Pawang kaligayahan at iba’t-ibang kwento ng karansan ang naging timpla ng hangin sa paligid nila. Naging seryoso ang tema ng ipaalam ni Greg sa dalaga ang tungkol sa kanyang pamilya. Sadyang malalim ang pinanggagalingan ng binata na agad namang naunawaan ng dalagang si Karina. Para panandaliang maibsan ang dinadala ni Greg, sinubukan ni Karina na turuan itong kumuha ng magandang larawan.  

Hanggang sa dumating ang araw na nahulog na nga ang kani-kanilang damdamin sa isa’t isa. Sa mga panahon ding ‘yun bumalik ang kumpiyansa ni Karina sa mga lalaki tungo sa pakikipagrelasyon. At si Greg, tuluyan na ngang nakilala ang totoong konsepto ng pag-ibig. Sa mga tagpong nagkakasama ang magkasintahan, may isang bagay na napapansin si Karina sa kanyang nobyong si Greg, hindi nito kayang ihayag sa salita ang kanyang pasasalamat sa halip inihahayag ng binata ang mga ito sa pamamagitan ng kanyang kilos at pagmamahal. Hindi naman ito naging hadlang sa kanilang pag-iibigan.

                                                                                                                           

Mula din noong mga araw na iyon, patuloy ang mga aral na nakukuha nila sa bawat isa. Isang malusog at masayang relasyon. Batid nila ang kahinaan at kakayahan ng bawat isa. Ang mga taong nasa paligid nila ay tila walang duda na sila na nga ang itinakda ng tadhana para magmahalan. Bumalik ang kumpiyansa ni Greg sa pag-aaral at lubusan na nitong natuklasan ang gusto niya, ang maging isang magaling na direktor balang araw.

Isang magandang balita ang dumating kay Greg, naipasa nito ang scholarship grant sa isang film school sa Amerika, sa parehong bansa rin kung saan nagtatrabaho ang kanyang ina. Katuparan ng pangarap ang biyayang ito para sa binata. Habang sa kabilang banda, kalungkutan ang tila naghahari sa kanyang puso dahil nangangahulugan din itong panandalian siyang mawawalay kay Karina.

Agad niyang kinausap si Karina tungkol dito at tanggap naman ng dalaga ang ganitong posibilidad. Ngunit dahil masakit ito para sa kanilang dalawa, binanggit ni Greg na handa niyang isuko ang pangarap para kay Karina. Hindi ito nagustuhan ni Karina, dahil alam niya kung gaano kahirap kumpletuhin ang pangarap. Nagsimulang magkasakitan ng loob ang dalawa. Pinilit ni Karina na makuha ni Greg ang kanyang pangarap kaya gumawa siya ng paraan para malayo ang loob ng binata sa kanya. Sa inaasahang tagpo, nasaktan ang loob ni Greg kaya tuluyan na itong lumipad ng ibang bansa. Inihahatid na ni Julio si Greg sa paliparan, at sa hindi kalayuan nakasilip si Karina, lumuluha habang hawak-hawak ang larawan na para sana sa binata.

Tanging ang tadhana ang magdedeklara sa huli kung ang kanilang pag-iibigan ay hahantong sa magandang yugto. Limang taon para bigyang katuparan ang kani-kanilang pangarap, limang taon para subukan ang ibang landas at limang taon para bigyang tatag ang pag-ibig na pinaglayo ng kapalaran. Hindi ito naging madali ngunit kailangang pagdaanan.

Araw ng pagbabalik ng binata sa Pilipinas. Nagtagumpay si Greg sa kanyang pangarap, sa mga susunod na buwan sisimulan na niya ang kanyang unang pelikula.

Si Karina, masayang pinapatakbo ang kanyang papausbong na events planning agency na bunga ng kanyang pinagsamang talento at determinasyon. Kasama niya rito ang kanyang matalik na kaibigang si Nancy.

Pinuntahan ni Greg ang parke na naging saksi sa kanyang magagandang karanasan. Malaki na ang pinagbago ng nasabing lugar ngunit lubos na tumatak ang mga aral at masasayang bagay sa kanyang puso. Natapos ang kanyang pagbabalik-tanaw nang tawagin siya ni Thea upang puntahan ang kanilang pakay sa Maynila. Si Thea, ang dalagang nakilala at nakasama niya sa Amerika.

Habang inihahanda ang ilang mga importanteng bagay at dokumento, nakita na ni Karina ang kanyang kliyente sa umagang iyon kasama ang pamilyar na lalaki habang papasok ng kanyang opisina. Hindi maikakaila ang katuwaan sa puso ng dalaga nang makita niya si Greg. Tunay ngang nakatayo na ito mula sa malungkot na nakaraan.

Habang kinukunan ng larawan ni Nancy ang kababatang si Thea, malugod na nag-uusap sina Karina at Greg. Lubos ang kanilang kagalakan nang matuklasan at marinig ang ilang pagbabago sa kanilang buhay. Hindi tuloy naiwasang maluha ng dalawa dahil sa kasabikang makita ang bagong anyo ng bawat isa. Nang matapos na makunan ng larawan si Thea, agad ng iniabot ni Karina ang ilang mahahalagang dokumento at kontrata kay Greg. Kasama ng dokumentong iyon ang larawan na nabigo niyang i-abot noong papaalis ito tungong Amerika.

Halos patapos na ang pagkukwento ni Greg kay Philip, nang tawagin na siya ni Karina.

“Greg, hinihintay ka na ni Thea.” Wika ng dalaga sa ikakasal na binata.




----
Written last October 11, 2010

Pilosopong Pasko

Si Santa Claus. Hindi siya isang imahe o simbolo ng pasko, isa siyang nilalang na nagbibigay pag-asa para sa mga taong naghahangad ng mumunting ligaya. Siguro nagkataon lang na pula ang kanyang damit at hilig niyang magbigay ligaya sa mga bata. Kung hindi naman, nagkataon lang din siguro na ipinanganak siya sa buwan ng pasko.

Ang tagapaghatid ng regalo at ang tagahabi ng kwento.

Si Pilo. Hindi siya isang likhang isip na naglalaro sa isang maliit at libreng espasyo ng internet, isa siyang konsepto na naglalaro sa iba’t ibang hubog ng emosyon at pakiramdam na nakalilikha ng samu’t saring kwento at kadramahan. Siguro nagkataon lang din na komportable siyang magtipa ng kwento sa halip na matulog ng napakahabang panahon.

Isang tagpo. Sa isang mahabang kahoy na nagsisilbing upuan sa harap ng maliit na tindahan nakaupo si Santa Claus habang nakatingin sa malayong lugar. Napadaan si Pilo upang bumili ng isang boteng softdrink.

Santa Claus: Oh, Pilo. Kamusta ka? Balita ko may drama sa loob ng bahay mo ah, okay ka lang?

Pilo: Isa nga pong coke 8oz. (Sabi nito sa tindera na nagsasabit ng parol sa kanilang sala) Ano yun? 

Santa Claus: Tinatanong ko kung okay ka lang, kasi balita ko may kadramahan ka sa bahay mo.

Pilo: Akala ko ba matalino ka? Alam mo naman palang may drama bakit naman sa tingin mo okay ako? Salamat. (sagot nito habang inabot ang malamig na softdrink)

Santa Claus: Ha-ha! Loko ka, pero alam mo hindi naman tayo nagkakalayo ng pinagdadaanan eh.

Pilo: Oh eh bakit, anong meron? Sikat ka na naman nga ngayon eh.

Santa Claus: Eh yun na nga eh, maraming bata ang may gusto ng iPad ngayong pasko, eh wala na akong pera, matagal ng hindi narereimburse ng bossing ko yung mga abono ko eh.

Pilo: Loko ka pala eh, eh bakit hindi mo subukang magresign dyan?

Santa Claus: Akala ko ba matalino ka? Alam mo namang ako si Santa Claus eh, tapos sasabihan mo akong magresign? Haay naku.

Pilo: Wala namang mawawala kung magresign ka eh.

Santa Claus: Wala rin namang mangyayari kung magdadrama ka dyan eh.

Heto sina Santa Claus at Pilo sa gitna ng pagkakataon at sitwasyon. 

Ngayon ang tanong -- wala nga bang mawawala? Wala nga bang mangyayari?

Malungkot na Sipon

Nalulungkot talaga ako.

Sa lahat ng tao sa mundo bakit ako pa ang mabibiktima ng panahon at pagkakataon? Ginawa siguro ang taon na ito para lang sa akin, kung hindi naman ginawa ako para sa kakaibang taon na ito.

Ang sipon kong ito ay halos dalawang linggo na, walang tigil sa kasisinga at kasisinghot ang namumula kong ilong. Karaniwan namang nawawala ito agad, sadyang nakakairita lang sa pakiramdam. Sana naging sipon na lang ang sitwasyon ko sa kasalukuyan, yung tipong kahit mamula na ang puso at kaluluwa ko sa hirap eh ayos lang dahil alam kong mawawala din ito.

Pero ang katotohanan sa likod ng nakalulungkot na sipon at realidad ng buhay, ay hindi mo alam kung kailan ito mawawala. Hassle ika nga.  

That is something unforgiveable. I could’ve asked you to go out. Oo talaga.

Hindi ko alam kung hanggang saan ang pagpupumilit kong ito, pero ang malinaw sa ngayon ay ang katotohanang may karugtong pa ang eksenang ito at ang pagpipinta ng kwentong ito. Hindi ko lang alam kung kailan. 

Para Kay Kaytian

Kaytian.

Lagi kang laman ng panalangin ko. Laging kong binubulong kay Papa God na gabayan ka at ilapit ang puso mo sa Kanya. Dahil higit kaninuman, ikaw ang lubos na nasasaktan sa malabo at malungkot na sitwasyon natin. Sa bawat ginagawa ko, iniisip ko kung kaya kong ibsan ang mga nararamdaman mo. Matagal na tayong hindi nagkikita, matagal ko na ring hindi naririnig ang mga pilyo mong tawa. Ipinangako ko noon ang ilang simpleng bagay sa’yo, pero kahit anong pilit kong gawin talagang hindi sumasakto ang pagkakataon sa mga desisyon ko.

Kaunting pasensya at pag-unawa sa sitwasyon. Hindi ko alam kung hanggang kailan ang bagyo sa nakasanayang lugar, ngunit pipilitin kong baguhin ang timpla at kulay ng dati nating palaruan. Tatagan mo ang pisi at subukan mong bitbitin ang pag-asa na natitira sa puso mo, subukan mo akong gayahin sa pagkakataong ito. Gawin mo ito para sa sarili mo. Marami kang pangarap at marami pa tayong pag-uusapan.

Mag-ingat ka. Mahal na mahal kita Kaytian!

Basang Sapatos

Sadyang ginawa ang mga araw na ito para ipaunawa sa akin kung gaano ako kahina. Sa kabilang banda ito rin ang dahilan kung bakit ako naglalakad sa gitna ng nakapipinsalang bagyo habang saklay saklay ang natitira ko pang baong pag-asa.

Wala akong payong at piling pili lang ang maaari kong masilungan. Lumalabo ang daan, walang pwedeng mapagtanungan.

Sige lang, lakad lang.

"Past is a nice place to visit, but certainly not a nice place to stay." - Isang naligaw na text message habang isinusulat ang maikling himutok na ito. Salamat Papa God

Parol sa Pasko

Sa bintana ka madalas makita.

Pinapansin kulay mong may kakaibang saya.

Sa Pasko ikaw ang sentro’t bida.

Parol ako’y iyong bigyan ng pambihira mong ganda. Kaloka! 

Makulimlim na Lunes

Kanang kamay, patuloy sa pagtipa ng mga letra. Kaliwang kamay, pangsuporta sa ulo na bumibigat at nananakit sa bawat minutong lumilipas.

Wala pa rin akong klarong dahilan para maging masaya sa pagtatapos ng taon. Marami pa ring ano at sino akong hinihintay. Wala lang, sadyang matagal lang siguro ang byahe ng kani-kaniya nating buhay. Ipinapanalangin ko araw-araw na magkaroon ng isang dosenang pasensya at pag-unawa sa lahat ng bagay.  

Hindi ako sumusuko, dahil alam kong ganito kagulo at kasiksik sa pagsubok ang napasok ko. Ayaw ko lang dumating sa punto na ito rin ang dahilan ng pagsuko ko. Kilala ako ng ilan dahil sa kakaiba kong tiwala sa sarili at hindi-gaanong-popular na prinsipyo, ngunit sa pagkakataon at puntong ito masaya akong aminin na mahina ako.

Anak ng kwek-kwek! Nangangalay na kaliwang kamay ko, yuyuko na muna ako. 

Sampung Kilometrong Karanasan

10K: “Unang limang kilometro para kay Papa God at ang huling limang kilometro para sa bayan.”

Naging madali naman para sa akin ang unang limang kilometro, sa katunayan - kung hindi nagkakamali ang relos na suot ko, natakbo ko ang unang limang kilometro sa loob ng tatlumpu’t dalawang minuto. Habang tumatagal, ang mga sumusunod na kilometro ay naging isang napakabigat na pagtakbo, unti unti akong bumabagal at humihina. Kaya madalas na lang akong maglakad, kumuha ng larawan at pagmasdan ang samu’t saring suot ng mga tumatakbo. Ganunpaman, dahil para nga ito sa aking ipinaglalaban at sa aking lupang hinirang, patuloy ko pa ring sinubukang tumakbo at habulin ang bawat hiningang nawawala sa sistema ko. Mahirap at nakakapagod.

Natapos ko ang pagtakbo sa loob ng isang oras at tatlumpu’t pitong minuto. Labing pitong minutong huli sa ninanais ko. Ganunpaman, ang buong pagtakbo ay isang napakalaking tagumpay para sa akin. Sa huli isang masarap na almusal at isang naghihintay na kaibigan ang aking naging tropeyo!

Hindi ito ang huling pagtakbo ko, marami pang susunod dahil marami pa akong gustong alayan ng mga takbo ko. Malusog para sa puso at masarap sa pakiramdam ang mga karanasang ito.

“Hindi pala biro tumakbo, noh!” sabi ng mga babaeng nasa likuran ko habang tumatakbo. Tama po kayo, at hindi rin biro ang magsulat ng kwento habang nananakit ang halos pitumpu’t porsyentong bahagi ng katawan mo.


p.s. aksidente lang ang pagkasali ko dito. Salamat kay Mayang ligaw sa pag-imbeta sa akin ♥  Nasa ibaba ang resulta ng aming pagtakbo. :) 

5K: Para sa malusog na puso. 

10K: Para kay Papa God at sa bansa.

Para Kay C, Mula Kay M.

M: Hindi ko alam ang pangarap na iyong sinasabi pero maliwanag sa akin kung gaano mo pinaghihirapan ang bawat larawan na kukumpleto sa iyong kaligayahan. Gusto kong ibulong sa hangin kung gaano ako nasasaktan sa tuwing nagigising ako na wala ka sa tabi ko. Kaibigan ko ang ulan at ang malamig na hangin, sinasamahan nila ako sa tuwing binabalot ako ng kalungkutan. Kailan ka kaya uuwi dito?

C: Gusto ko nang umuwi ng bahay. Nararamdaman kong lumalayo ako sa’yo at sa nakasanayan kong lugar. Ipipikit ko ang mga mata ko at uuwi ako mamayang gabi. May maghahatid sa akin at tiwala akong hindi nila ako ililigaw. Kung sakaling maaninag mo ako papalapit sa’yo, subukan mong lumapit at hagkan ang buo kong katawan. Huwag mo akong bibitawan hangga’t hindi mo bibigkasin ang mga salitang ‘Kamusta ka? Matagal na kitang hinihintay dito.’

Sa pinanggalingan ako'y muli mong makakasama.

M: Naiisip ko kung ano ang maaari kong sabihin at ikwento sa’yo pagdating mo dito. Kung saan kita unang ipapasyal habang nagbabalik-tanaw sa lahat ng mga magagandang karanasan natin sa buhay. Susubukan kong hindi ipakita sa’yo ang mga luha na hatid ng pangungulila ko. Ngunit ipangako mo ring magiging matatag ka hindi para sa akin, kundi para sa sarili mo.

C: Uuwi ako at pipilitin kong makita ka. Gusto kong mabuo ang larawan ng buhay ko. Susubukan kong maging maunawain sa lahat ng bagay. Ngunit subukan mo ring yakapin ang konsepto na hindi na tayo tulad ng dati. Hindi naman nagbago ang pagmamahal ko sa’yo. Mahal kita at alam mo iyan.

M: At alam mo rin na mahal din kita. Mag-iingat ka d’yan.

Hindi ito ang relasyon at romansa na alam ng halos marami. Ito ang kwento ni M, para kay C. 

Jack 'en Poy

Patunay lang na buhay pa ang diwa ng mga larong pangbata. Minsan may hatid pang kakaibang timpla. Nakumpleto nito ang araw ko.

Sa Obra ng Panaginip

Kaninang umaga lang naging opisyal na sagabal sa pantasya ko ang isang text message mula sa isang kaibigan.

Waaah! Gumising akong asar hindi dahil masama ang pakiramdam ko, kundi dahil naputol ang isa sa napaka-gandang panaginip ko.

Sa makulay at masaya kong panaginip, may girlfriend akong isang med school student. Balingkinitan ang katawan, maamo magsalita at may napakagandang mata. May dalawang taon ang tanda niya sa akin, kilala din siya bilang isang magaling na manunulat at nagmula sa isang desenteng pamilya ng mga doktor. Magtataka kayo kung bakit alam ko kaagad ang ilang detalye ng buhay niya, ganoon din kasi ako. Ito marahil ang hiwaga sa likod ng mga panaginip.

Sige na, aaminin ko hindi ako kasing tangkad ni Jon Avila o kasing kisig ni Marc Nelson, ngunit maaaring mas makulit naman ako kay John Lloyd. Pero anong pakialam ko, sa puntong iyon mahal ako ng binibining may mukha ni Marian Rivera at Iza Calsado sa parehong taas ni Maja Salvador. Maraming tagpo ang naganap at pawang lahat ay nagustuhan ko. At dahil isa ngang panaginip, may ilang eksena ang agad kong nakalimutan. Ngunit isang eksena sa isang pampublikong parke ang talagang tumatak sa memorya ko. Sa nasabing lugar kami nag-usap ng masinsinan bilang isang magkasintahan.

Hindi ko alam ang pakiramdam ko sa bawat eksena na pinagtagpi-tagpi ng utak ko, isa lang ang malinaw – pag-ibig ang naramdaman ko, totoo. Anak ng kwek-kwek, eto na marahil ang pinaka-baduy na sinulat ko, pero utang na loob na-inlove ako sa panaginip ko. Salamat sa isang kaibigan na bumati ng “good morning. :)”, nawala ang maigsing pelikula ng imahinasyon ko. Sinubukan kong matulog muli ngunit talagang expired na ang ticket papunta sa napakagandang obra.

Ang panaginip na marahil ang isang obra ng imahinasyon na nagsasabi sa atin na hindi ‘ito’ ang realidad ng buhay. Gigising at babangon tayo mula sa samu’t saring mukha ng pantasya. At tanging tayo lamang ang nakaka-alam kung hanggang saan ang determinasyon natin para tuparin ang mga ito at maging realidad ang minsan nating pantasya.

Bagama’t ganoon na nga ang sinapit ng pelikula este ng pagpapantasya, natuwa pa rin ako dahil ang maigsing kwentong iyon ay nagbigay sa akin ng pag-asa na balang araw, oo malamang balang araw, iibig na rin ako gamit ang puso ko. Kaya ngayon, tanong ko sa sarili ko; napanaginipan din kaya niya ang lalaking hindi kasing tangkad ni Jon Avila, hindi kasing kisig ni Marc Nelson pero mas makulit pa kay John Lloyd? Maaari o maaaring assuming na ako sa puntong ito.

Sa mga susunod na araw, sana’y makita ko ang diwatang iyon sa totoong panahon at sana rin sa susunod na mga araw matuto na akong ilayo ang telepono sa katawan ko habang natutulog.

Siya nga pala, nagawa kong halikan ang binibini sa panaginip ko. Isang magandang pabaon.